جذب آب طبق استاندارد شماره 4983 ایران این چنین تعریف شده است”افزایش وزن سنگدانه ها بر اثر آبی که در منافذ آن ها موجود است و به صورت درصدی از از وزن خشک سنگدانه ها بیان میشود. سنگدانه زمانی خشک نامیده می شود که به مدت کافی در دمای حدود 110 درجه سانتیگراد قرار گیرد تا تمام آب غیر ترکیبی بر اثر تبخیر از آن ها خارج شود. تخلخل ،نفوذ پذیری و جذب آب سنگدانه ها بروی چسبندگی بین آنها و خمیر سیمان، مقاومت بتون در برابر یخ زدگی و آب شدن ،پایداری شیمیایی بتون، مقاومت به سایش و وزن مخصوص ظاهری تاثیر می گذارد. میزان جذب آب سنگدانه ها بر کارایی بتون موثر است زیرا اگر جذب آب زیاد باشد، آب مخلوط بتون را جذب می کند. شناخت میزان واقعی جذب آب دانه ها در کنترل آب مورد نیاز مخلوط و نسبت آب به سیمان با اهمیت است. طبق دستور تمامی آیین نامه های بتن برای ساخت بتن باید تمامی سنگدانه ها در حالت SSD باشند. میزان و نوع خلل و فرج سنگدانه ها در اندازه های متغیری وجود دارد ولی حتی کوچکترین آن ها از اندازه حفرات ژلی داخل خمیر سیمان بزرگتر است. میزان و سرعت نفوذ آب در سنگ دانه های به اندازه حفره ها و پیوستگی حفره ها به یکدیگر و حجم آنها بستگی دارد.همچنین جذب آب سنگدانه ها باعث کم شدن کارایی بتن به مرور زمان می گردد ولی بعد از حدود 15 دقیقه این افت در کارایی کم خواهد شد. عموما مقدار جذب آب سنگدانه ها متناسب با اندازه و جنس آنها در حالت SSD بین 0.2 تا 4.5 درصد باشد.
